เผยแพร่ |
---|
นายพิสิษฐ์ หรือมานะ พึ่งกล่อม อายุ 51 ปี บ้านเลขที่ 54 หมู่ 13 บ้านเอราวัณ ต.ผาอินแปลง อ.เอราวัณ จ.เลย ซี่งเป็นแกนนำกลุ่มแรงงานไทย เผยว่า มีคนงานที่ไปทำงานประเทศลิเบียและตัวแทนของผู้ใช้แรงงาน เดินทางมาจากจังหวัดอุดรธานี หนองคาย บึงกาฬ และนครพนม เพื่อขอความช่วยเหลือจากหน่วยงานราชการ โดยกล่าวว่า ปลายปี 2553 เกิดสงครามภายในประเทศลิเบีย คนงานไทยกลุ่มดังกล่าวต้องเดินทางกลับประเทศไทยก่อนครบสัญญาการว่าจ้าง แต่ละคนเสียค่าคอมมิสชั่นตั้งแต่ 120,000-180,000 บาท ผ่านบริษัทจัดหางานอย่างถูกต้อง เมื่อเกิดภัยสงครามก็กลับมาถึงเมืองไทยช่วงต้นปี 2554 และได้รับเงินช่วยเหลือจากกรมการจัดหางานเพียง 15,000 บาท โดยบริษัทจัดหางานที่จัดส่งไม่เคยยื่นมือมาช่วยเหลือแม้แต่บาทเดียว ซึ่งแรงงานไทยแต่ละคนต้องกู้หนี้ยืมสินมาจ่ายค่าคอมมิสชั่น ถึงวันนี้เวลาล่วงมาเกือบ 10 ปี ยังไม่มีหน่วยงานผู้เกี่ยวข้องมาสอบถามหรือช่วยเหลือเยียวยา สอบถามไปก็บอกให้รอก่อน จึงรวมตัวกันมายื่นหนังสือถึงผู้ว่าราชการจังหวัดนครพนม
นางสงกรานต์ อินทโน อายุ 49 ปี บ้านเลขที่ 256 หมู่ 14 บ้านม่วง ต.คอนสาย อ.กู่แก้ว จ.อุดรธานี เผยว่า ตนเป็นภรรยาของนายคำแพ่ง ซึ่งเป็นแรงงานไทยไปทำงานประเทศลิเบียได้เพียง 2 เดือน ก็เกิดสงครามจึงกลับก่อนกำหนด และต้องทำงานใช้หนี้ที่ยืมไป ตนมาเป็นตัวแทนสามีเพราะนายคำแพ่งเสียชีวิตไปเมื่อปี 59 ด้านนางพวงพิกุล สุพร อายุ 52 ปี บ้านเลขที่ 175 หมู่ 4 บ้านเหล่าทุ่ง ต.สีชมพู อ.นาแก จ.นครพนม ภรรยาของนายผง สุพร ที่เสียค่าคอมมิสชั่นให้นายหน้าที่เปิดบริษัทจัดหางานในจังหวัดนครพนม แถวตลาดโต้รุ่ง เป็นเงิน 180,000 บาท หลังเดินทางกลับก็ไม่เคยช่วยเหลือแต่ประการใด ติดตามสอบถามก็โยนไปให้บริษัทที่กรุงเทพฯ ตนได้มาเป็นตัวแทนสามีเพราะนายผงเสียชีวิตไปแล้วเช่นกัน
นายนิกร แสนสุวรรณ อายุ 49 ปี บ้านเลขที่ 4 หมู่ 13 บ้านค้อน้อยทรายงาม ต.พังงู อ.หนองหาน จ.อุดรธานี ซึ่งเป็นคนไทยที่ไปขายแรงงานในประเทศลิเบีย กล่าวว่า ไปทำงานในตำแหน่งช่างไม้ ช่างปูน ย่านเบงกาซี เมืองใหญ่อันดับสองของลิเบีย ต่อมาเกิดสงครามมีคนลิเบียเข้ามาปล้นเอาเสบียงในแคมป์ ก่อนจะจุดไฟเผาที่พัก พวกตนกว่าร้อยชีวิตหนีตายออกมาได้เฉพาะเสื้อผ้าติดตัว โดยเดินข้ามทะเลทรายไปขอความช่วยเหลือจากตำรวจท้องถิ่น ส่งตัวกลับทางเรือมาขึ้นบกที่ท่าเรือคลองเตย ใช้เวลาเดินทาง 15 วัน มีเจ้าหน้าที่แรงงานมารับไปกระทรวงแรงงาน และได้เงินช่วยเหลือเพียง 15,000 บาทเท่านั้น เกือบสิบปีพวกคนงานไทยต้องหาเงินมาใช้หนี้ที่ยืมไปเป็นค่าคอมมิสชั่น โดยปราศจากผู้เหลียวแล จึงต้องมาร้องขอความเป็นธรรมดังกล่าว