ฉันรู้จักอาหารฟิลิปปินส์ครั้งแรกก็นานมากแล้ว เพราะเคยได้รับเชิญจากเพื่อนชาวฟิลิปิโนให้ไปร่วมงานคริสต์มาสที่บ้าน ชาวฟิลิปิโนนั้นครอบครัวอบอุ่นรักใคร่กันมาก อย่างหนึ่งก็คงเป็นเพราะศาสนาคริสต์ที่ส่วนใหญ่เป็นนิกายโรมันคาทอลิก ซึ่งคริสต์ศาสนานั้นเน้นสอนในเรื่องของความรัก เขารักกันและแสดงออกให้เห็นต่างกับชาวไทยที่รักกันอยู่ในใจไม่ยอมแสดงออกเพราะเคอะเขิน หรือกลัวเสียฟอร์มก็ไม่รู้ ก็เลยไม่รู้ว่ารัก (ฮิ้ว…)

เมื่อมาได้ร่วมงานกับชาวฟิลิปิโนในภายหลังก็ยิ่งพบว่าพวกเขารักกันเหนียวแน่นมากๆ รักพวกพ้องเป็นที่สุด ก็คงเป็นเพราะพวกเขาส่วนใหญ่ทำงานอยู่นอกประเทศ ถ้าไม่รักและช่วยเหลือกันเองก็ไม่รู้จะให้ใครช่วย ไม่ได้เป็นพวกอินดี้ตัวใครตัวมันอย่างชาวไทยนี่ ฉะนั้นอย่าพยายามไปมีเรื่องกับเขาก็แล้วกัน เดี๋ยวจะหาว่าฉันไม่เตือน

อาหารในปาร์ตี้คืนนั้นมีหลายอย่างแต่ฉันจำได้อยู่อย่างเดียวนั่น คือ เส้นหมี่ผัดหน้าตาธรรมดาๆ ที่สหายชาวปินอยเรียกแบบให้ฉันเข้าใจง่ายๆ ว่า “สปาเกตตีฟิลิปปินส์” เขาเชิญชวนให้ฉันตักไปกินและโฆษณาถึงความอร่อยของมัน  สายตาฉันก็จับจ้องไปที่เส้นหมี่ผัดที่อยู่ในจานใบใหญ่ที่เขากำลังกล่าวถึงพลางคิดในใจว่า สปาเกตตีที่ไหนกันนี่มันเส้นหมี่ผัดแบบจีนชัดๆ…

จากนั้นฉันก็ไม่ได้ข้องแวะกับอาหารฟิลิปปินส์อีกเลยจนกระทั่งมาสนใจเรื่องอาหารอาเซียน ทำให้ภาพเส้นหมี่ผัดจานนั้นผุดขึ้นมาอีกครั้ง และพบว่ามันคือ “ปันซิต บี๋หุ่น กีซาโด” (Pancit bihon guisado) จากชื่อก็เดาออกแล้วว่าอาหารจานนี้ได้รับอิทธิพลมาจากจีน คำว่า “ปันซิต” (Pancit/Pansit) เป็นภาษาตากาล็อก หมายถึง อาหารเส้น ซึ่งชาวปินอยนั้นได้รับเอาวัฒนธรรมการกินอาหารเส้นมาจากจีน ซึ่งอาหารเส้นของเขาหลากหลายไม่แพ้ของไทยเลย ส่วนคำว่า “บี๋หุ่น” ที่เขาเรียกหรือ “บี๋หุ้ง” (ออกเสียงแบบแต้จิ๋ว) นั้นหมายถึง เส้นหมี่สีขาวเส้นกลม มีขนาดเล็กที่สุดในบรรดาเส้นทั้งปวง

เครื่องที่ใส่ก็ไม่ตายตัวมีอะไรชอบกินอะไรก็ใส่ทั้งผักและเนื้อสัตว์ จะเป็นหมู ไก่ กุ้ง หรือกุนเชียงก็ได้ ผักนิยมใส่กะหล่ำปลี แคร์รอต และถั่วฝักยาว วิธีทำให้ตั้งกระทะใส่น้ำมันทุบกระเทียมลงไป ใส่เนื้อสัตว์ เส้น และผักตามลำดับ ปรุงรสด้วยน้ำปลา ซีอิ๊ว น้ำตาล และพริกไทย เหมือนที่เราผัดก๋วยเตี๋ยวปกตินี่แหละ ตักใส่จานเสิร์ฟพร้อมส้มจี๊ดหรือมะนาวสักซีก คุณก็จะได้อาหารฟิลิปปินส์รสคุ้นลิ้นง่ายๆ 1 จาน