“หากินยากเหลือเกิน” เสียงครวญจากบางแสน! “ลุงตู่” ออกเถอะ เศรษฐกิจจะได้ดีขึ้น

วันหยุดสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา มีโอกาสเดินทางไปเปิดสมองหย่อนใจริมชายหาดบางแสน จังหวัดชลบุรี เห็นคนไทยเที่ยวเมืองไทยกันหนาตาพอสมควร นึกดีใจแทนคนทำมาค้าขาย

ระหว่างชมวิวทิวทัศน์เพลินๆ เห็น “หมอนวด” เดินมาเสนอบริการให้ถึงเก้าอี้ชายหาด เลยอุดหนุนเสียหน่อย ถามไถ่ถึงค่าเหนื่อย เธอบอก ชั่วโมงละ 200 บาท เท่านั้น

เห็นตั้งอกตั้งใจนวดด้วยท่าทางแข็งขัน จึงชวนคุยไปพลางเพื่อให้ผ่อนคลายกันทั้งสองฝ่าย เริ่มต้นถามถึงพื้นเพ เธอบอก ปัจจุบันอายุสี่สิบเศษ พื้นเพเป็นคนภาคอีสาน แต่งงานอยู่กินกับสามีจนมีลูกด้วยกันสองคน สมัยยังใช้ชีวิตคู่ เคยทำธุรกิจรับเหมาตกแต่งภายใน อยู่ที่กรุงเทพฯ กระทั่งราว 14 ปี ก่อนหน้านี้ มีเหตุอันเลิกราแยกทาง จึงต้องเลี้ยงลูกเองในฐานะแม่เลี้ยงเดี่ยว ส่งเสียให้ลูกเรียนจบแค่ ม.3 เพราะหาคนเดียวไม่ไหว

นวดไป-คุยไป ต่อว่า เมื่อต้องเลี้ยงตัวเองและส่งเสียลูก เธอจึงไปฝึกอาชีพ “หมอนวด” กับกรมฝีมือพัฒนาอาชีพที่บ้านเกิด ก่อนญาติที่มาอยู่บางแสนก่อนแล้ว พามาทำงานด้วยกันตั้งแต่ 12 ปีที่แล้ว ตอนนั้นเทศบาลยังไม่มีการออกบัตรให้ แต่ตอนนี้ได้บัตรแล้ว เทศบาลดูแลดี หาเงินได้เท่าไหร่ไม่มีหักเปอร์เซ็นต์

เมื่อถามถึงการทำมาหารายได้ทุกวันนี้ เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนระบายราวกับอัดอั้นมานาน

“หากินยาก ทุกอย่างกระทบไปหมด วันธรรมดาคนก็ลดลง นวดมา 12 ปี เมื่อก่อนหาเงินได้วันละสองพันกว่า ตอนนี้ได้ดีสุดพันกว่าบาท คนมาเที่ยวเยอะจริง แต่หาแขกยาก ไม่มีคนนวด บางวันเดินทั้งวัน เดินไปเรื่อยๆ ก็ไม่มีแขก”

ต้องพยุงตัวเองยังไงในเมื่อภาระเท่าเดิมแต่รายได้ลดลงเกินครึ่ง เธอบอกตรงๆ ทนอยู่ประหยัดขึ้น เมื่อก่อนหาเงินยังพอมีเงินเก็บ ตอนนี้แค่มีพอใช้ก็บุญแล้ว

ถามต่อ แล้วคิดจะหารายได้ทางอื่นมั้ย หมอนวดคนเดิม บอก อาชีพนี้ถือว่าหาเงินง่ายสุดแล้ว ยังแย่เลย ไม่รู้จะไปทำอะไร กลัวทำอย่างอื่นแล้วจะแย่กว่านี้

ใช้บริการนวดจากเธอถึงชั่วโมงครึ่ง จึงจ่ายค่าเหนื่อยกันไป ก่อนแยกย้าย กระเซ้าถาม มีอะไรอยากบอกถึง   “ลุงตู่” บ้างมั้ย

แววตาภายใต้หน้ากากอนามัยของเธอ ดูเคร่งขรึมขึ้นมาทันที ก่อนเอ่ยปากจริงจัง

“อยากให้ ลุงตู่ ออกไปเลย เศรษฐกิจจะได้ดีขึ้น เมื่อก่อนเศรษฐกิจไม่ได้เป็นแบบนี้ คนอื่นเป็นนายกฯ ก็ไม่ได้เป็นแบบนี้ แต่ตอนนี้มันแย่มากๆ”

เมื่อกระซิบถามชื่อเสียงเรียงนามก่อนจาก เธอยิ้มเขินและกระซิบกลับมาว่า

“ใช้นามสมมติ เถอะนะ หนูกลัวตกงาน”